ضرورت استقرار حاکمیت بالینی:

بیماران و افراد جامعه همواره انتظار دارند که خدمات بهداشتی و درمانی ایمن و با کیفیت بالا دریافت کنند. ایمنی و کیفیت مراقبت بالینی جنبه های اساسی نقشه و راه و روش درمانی پزشکان می باشد.

شالوده حاکمیت بالینی از اواخر دهه 1980 شکل گرفت. زمانی که خدمات بهداشتی اولین بار روش های بهبود کیفیت را معرفی کردند در نتیجه نیاز به مسئول بودن در قبال مدیریت و اثربخشی بالینی ایجاد شد.

در پاسخ به تقاضا برای فراهم سازی شواهد اثربخشی، متخصصان بهداشتی مواردی را برای گزارش کیفیت خدمات بهداشتی و ارزیابی اثربخشی مداخلات پزشکی توسعه داده اند. این فعالیت ها زیر مجموعه اثربخشی بالینی بوده و شامل موارد زیر         می باشد:

·         فعالیت های مبتنی بر شواهد

·         ممیزی بالینی

·         گاید لاین ها

·         مقیاس های برون ده

حاکمیت بالینی در واقع چارچوبی است برای ارتباط اثربخشی بالینی به دیگر سیستم ها و ساختارهای کیفیت شامل مدیریت ریسک، شکایات و ....

حاکمیت بالینی همچنین به متخصصان، این فرصت را می دهد که در مدیدریت بهبود کیفیت بیمارستان درگیر شوند.

حاکمیت بالینی نیاز به موارد زیر را مشخص می کند:

• همکاری متقابل متخصصان بالینی و مدیریت برای شناسایی اولویت های بهداشتی و بهبود خدمت.
• کار تیمی جهت سودرسانی به مراقبت از بیمار
• مورد ملاحظه قرار دادن و مسئول بودن در برابر بیمار و مددجو.
• یادگیری از ریسک ها، خطاها و شکایات بالینی
• به اشتراک گذاری تجربیات موفق

چهار جنبه مهم از کیفیت که توسط WHO نیز بسیار مورد توجه واقع شده است، شامل موارد زیر می باشد:

• عملکرد حرفه ای( کیفیت تکنیکال)
• استفاده از منابع ( اثربخشی)
• مدیریت ریسک ( ریسک جراحت یا بیماری که در نتیجه خدمات ارائه شده ایجاد شده باشد)
• رضایت بیماران از خدمات ارائه شده